Już dwuletnie dziecko rozumie, że jego płeć jest niezmienna – następnie rozpoczyna się etap szczegółowych obserwacji rodzica danej płci; dzięki temu dziecko poznaje pewne wzorce zachowań i samo „miejsce” w relacji z drugą osobą (tu: mamą lub tatą). To, jak zachowują się wobec siebie rodzice, ma ogromny wpływ na późniejsze kształtowanie się postrzegania rzeczywistości.

Później (między trzecim a piątym rokiem życia) następuje etap podglądania obu rodziców, szczególnie ich ekspresji twarzy, ciała i gestów. Na tym etapie warto zapoznać swoją pociechę w wiedzę dotyczącą ciała, jego cech i różnic między kobietami a mężczyznami. Jeżeli zaś rodzic nie potrafi rozmawiać z dzieckiem, może być zaskoczony jego późniejszymi zachowaniami dotyczącymi sfery seksualnej.

Masturbacja dziecięca – naturalne zjawisko, mogące przeobrazić się w kłopot

Dziecko nie jest zapoznane ze znaczeniami, jakie nadaje się zachowaniom autoerotycznym i samej seksualności. Krok po kroku odkrywa ono rzeczy, które sprawiają mu przyjemność i dąży do częstego powtarzania tego rodzaju zachowań. Są one dla malucha równoznaczne z zabawą – w końcu czerpie z nich przyjemność. Nie są to niepokojące objawy – wręcz przeciwnie, odkrywanie przyjemności jest naturalne i niegroźne. Zadaniem rodziców na tym etapie jest wytłumaczenie dziecku pewnym społecznych norm, które przede wszystkim mówią o tym, gdzie i kiedy można podjąć tego rodzaju aktywności. Ten typ masturbacji zwany jest masturbacją rozwojową. Drugi typ, masturbacja eksperymentalna, występuje wtedy, gdy dziecko używa różnych przedmiotów do sprawienia sobie przyjemności – warto zainterweniować, gdyż takie zachowanie skutkować może nieświadomym zrobieniem sobie przez dziecko krzywdy. Trzeci typ masturbacji, masturbacja instrumentalna, nie jest związana ani z odkrywaniem swojej seksualności i możliwości cielesnych, ani z ciekawości. Jest wynikiem doświadczania przez dziecko trudnych emocji, takich jak smutek, strach czy po prostu nuda. Forma ta przejawia się często w momencie, gdy dziecko masturbuje się po to, by zwrócić na siebie uwagę. Wymaga ona specjalistycznej pomocy, jaką jest seksuolog dziecięcy.

Pierwsza wizyta u seksuologa dziecięcego. O czym warto wiedzieć przed spotkaniem?

W przeciwieństwie do innych form terapii, pierwsza wizyta u seksuologa dziecięcego nie zawsze wymaga obecności dziecka. Czas pierwszej wizyty jest przeznaczony na rozmowę lekarza z rodzicami – podczas niej wyjaśnia się problem, a także szczegółowo odpowiada się na pytania dotyczące stanu zdrowia, przykładów zachowań, samopoczucia dziecka. Dlaczego zwykle nie ma na niej dziecka? Mogłoby poczuć się skrytykowane i odnieść wrażenie, że rodzice nie są z niego zadowoleni – ci zaś mogliby czuć się skrępowani i nie opisać problemu tak dokładnie, jak gdyby pociechy nie było. Następna wizyta jest już przeprowadzana z małym pacjentem – polega na wstępnej diagnozie i podaniu przykładowych sposobów na wyjście z problemu. Ważne jest tu zagłębienie się w relację rodziców ze swoim dzieckiem, natomiast ilość wizyt jest zależna od wielkości problemu, z jakim mierzy się dziecko. Więcej informacji odnośnie problemów, z jakimi warto skonsultować się z seksuologiem, znaleźć można pod linkiem https://spps.pl/psycholog-i-seksuolog-dzieciecy/. Warto przed wizytą zapoznać się z pełną ofertą Dziecięcej Poradni Pedagogiczno-Seksuologicznej, a także opiniami o nim – by późniejsza praca nad problemem była łatwiejsza.